De techniek van het toewijzen van opslagruimte aan applicaties is niet onmiddellijk bij het maken van een schijf, maar omdat de applicatie het nodig heeft, wordt het Thin provisioning of “thin” volumes genoemd.

Deze technologie is een van de opties voor opslagvirtualisatie, waarmee u het rendement op informatieopslagbronnen kunt verhogen en de winstgevendheid kunt verhogen. Thin provisioning wordt vaak gebruikt om de hoeveelheid ongebruikte ruimte te verminderen op apparaten die op een bepaald moment niet door applicaties worden gebruikt.

Meestal is de opslag niet 100% vol en gebruikt niet alle middelen van het systeem. Maar het is altijd noodzakelijk om het werk zo te organiseren dat er een reserve van vrije schijfruimte is — voor de stabiliteit van het systeem en maximale gereedheid voor een snelle toename van het gegevensvolume.

Deze, in feite, ongebruikte schijfruimte werd traditioneel toegewezen voor absoluut alle volumes verbonden met de opslag. De logische volumes die op het huidige moment van opslag volledig exclusieve schijfruimte hebben, worden “Dikke” volumes genoemd in de kring van systeembeheerders.

Het hierboven beschreven model voor het gebruik van volume-schijfruimte verscheen voor het eerst in de dagen van de oprichting van de eerste gegevensopslagsystemen. Het heeft zijn relevantie tot nu toe niet verloren.

Hoe Thin provisioning werkt

Als we Thin provisioning “op de planken” Sorteren, dan ziet het concept van deze oplossing er zo uit:

• Op het moment dat een logisch volume (LUN) wordt gemaakt, wordt het volledige gegevensvolume niet toegewezen aan de schijfmatrix.
• De LUN LBA (Backend physical address) matching table wordt gestart.
• De opslagbeheerder schrijft de maximaal toegestane volumegrootte en de limiet van de volheid ervan met gegevens voor, waarna het overeenkomstige bericht wordt weergegeven.
• Tegelijkertijd worden nieuwe blokken van het logische volume voor het opslaan van informatie toegewezen naarmate deze wordt gevuld.

Zodra de server de datablokken vrijgeeft, wordt er een richtlijn naar de opslag gestuurd over de beschikbare blokken en de noodzaak om ze terug te sturen naar de gedeelde pool.

Implementatie van Thin provisioning in de praktijk:

1. De server (host) stuurt een verzoek naar de opslag over de huidige volumegrootte (SCSI-Leescapaciteit) en wijst het maximale volume toe van het totale schijfvolume dat eerder door de beheerder was ingesteld.
2. Op een opslagsysteem kan de som van de volumelimieten voor alle volumes veel groter zijn dan de fysiek beschikbare ruimte op het opslagsysteem.

Nadat het opslagsysteem het SCSI-Leescapaciteit-commando heeft ontvangen (het kan worden ingekapseld in de FC-stack, SAS, iSCSI, enz.).), wijst het een ander “gedeelte” van de vrije schijfruimte toe en schrijft informatie van SCSI Write daar.

Thin provisioning-technologie moet niet alleen ondersteuning bieden aan de opslagzijde, maar ook aan de kant van het besturingssysteem en de stuurprogramma ‘ s van de hostblokapparaten. In moderne besturingssystemen (Windows, Linux, enz.)), bestaat deze steun al lang.